در باب تنهایی کالدرون، ولی پالتوی برانکو خوشگل تر بود! - مجله سیاران

خبرنگاران- رسول بهروش

پرسپولیس با پیروزی بر سایپا سه امتیاز دیگر به اندوخته هایش اضافه نمود تا همچنان صاحب بیشترین تعداد پیروزی در لیگ نوزدهم باقی بماند. سرخ ها یک برد بیشتر از استقلال و یک پیروزی بیشتر از سپاهان و شهرخودرو دارند. آنها اگر بازی عقب افتاده شان برابر نساجی را با موفقیت پشت سر بگذارند، حتی شانس چشمگیری برای قهرمانی نیم فصل دارند؛ یک عنوان کاغذی که ارزش خاصی ندارد، اما لااقل نشان می دهد تیم در جهت درستی حرکت نموده و خودش را با موففیت به نیمه راه رسانده است.

با این همه اما، توجه رسانه ای و حتی حمایت هواداری از پرسپولیس کالدرون هرگز به اندازه این دستاورد نبوده و نیست؛ پیروزی های این تیم اغلب تبدیل به تیترهای باشکوه نمی گردد و کوشش و سختکوشی قرمزها به ندرت مورد تحسین قرار می گیرد. سایت ها و مطبوعات شاید به اقتضای ضرورت های حرفه ای ترجیح می دهند بعد از چند سال استیلای قرمزها بر لیگ ایران، به استقبال چرخش قدرت بروند و با تمرکز روی سایر رقبا، بخش مغفول تر مخاطبان را پای کار بیاورند. این وسط اما رفتار بخش زیادی از طرفداران پرسپولیس غیرقابل درک است؛ آنها که هفته های اول به خون کالدرون تشنه بودند و چشم بسته اخراج فوری او را طلب می کردند، اما حالا هم که شرایط تیم به سامان شده، شور و حال همیشگی برای حمایت از سرخپوشان را ندارند. انگار که نوعی رخوت و سیری یا حس اشباع شدگی از موفقیت های گوناگون گریبان این گروه از طرفداران را گرفته و آنها را در خوابی عمیق فرو برده است.

حمایت ها از پرسپولیس در استادیوم و حتی فضای مجازی کمرنگ است و البته بعضی هنوز در خواب عصر باشکوه برانکو باقی مانده اند. این جماعت، تصویری بی عیب و نقص و اغراق آمیز ار تیم دوران برانکو در ذهن ساخته اند؛ تصویر تیمی که همه رقبا را با یک بازی سراسر تهاجمی و با اختلاف چند گل شکست می داد. بنابراین تیم کالدرون هر چه که باشد، به گرد پای شاهکار برانکو هم نمی رسد! البته که مربی کروات عملکرد موفقیت آمیزی روی نیمکت سرخپوشان داشت، اما انتها طرفداران باید بپذیرند او رفته و تیمش به خاطرات پیوسته است. هیچ قوم عاقلی هم در دنیا، آینده را فدای گذشته نمی نماید. مهم این است که گابریل کالدرون به عنوان جانشین برانکو، مربی کارنامه داری است که فعلا هم در پرسپولیس بد کار ننموده. او یک تیم کم انگیزه را بعد از سه قهرمانی تحویل گرفته و با هر ترفندی که بوده، کماکان به شکلی شایسته در کورس قهرمانی نگه داشته، اما مربی آرژانتینی به اندازه زحمتی که می کشد قدر نمی بیند. نه مدیریت باشگاه، نه پیشکسوتان، نه رسانه ها و نه حتی بخش زیادی از طرفداران پشتیبانی چندانی از او نمی نمایند؛ پیروزی هایش عادی جلوه داده می گردد و ناکامی هایش را بزرگ و فاجعه بار نشان می دهند. پرسپولیس در مسابقات لیگ و حذفی سال جاری مجموعا 20 گل زده که منهای دو پنالتی، تمام آنها در جریان بازی بوده؛ بدون کاشته، کرنر یا اوت بلند. آمار نشان می دهد این تیم با ابزاری که برانکو نیم فصل دوم پارسال در اختیار داشت، به مراتب جذاب تر از تیم فصل قبل بازی می نماید، بیشتر موقعیت می سازد، گل می زند و حداقل به همان اندازه امتیاز گرفته، اما برای بعضی طرفداران گذشته نگر انگار هیچ چیز جای پالتوی نخودی رنگ برانکو را نمی گیرد. فقط کاش این مردم می دانستند تباه کردن دوره گذار، ممکن است هزینه گزافی داشته باشد؛ گزاف، شاید به اندازه بازگشت به دوران دایی ها و درخشان ها. حواس تان هست چه می کنید؟