چگونه پرتو های کیهانی به کشف یک تونل در هرم بزرگ مصر یاری کردند؟ - مجله سیاران

دانشمندان پس از سال ها وجود یک حفره 9 متری را درون هرم بزرگ جیزه تأیید کردند، اما با کدام فناوری به این موفقیت رسیدند؟

انسان ها هزاران سال درگیر کوشش برای حل راز های اهرام جیزه بوده اند. آن ها که حدود 4٬500 سال قبل ساخته شدند، معابد و تالار هایی دارند که زمانی بقایای اولین فرعون های مصر بودند.

اما تکنولوژی مدرن نشان داده است که هرم ها حفره هایی مخفی نیز دارند. در 2016 و 2017، گروهی از پژوهشگران در پروژه اسکن اهرام (ScanPyramids) چندین حفره را درون هرم ها شناسایی کردند و ماه گذشته، مقامات مصری جزئیاتی تازه را درباره این حفره ها منتشر کردند: دالان وجه شمالی بالای ورودی هرم خوفو (هرم بزرگ)، بزرگ ترین هرم فلات جیزه، قرار گرفته است.

دانشمندان با یاری یک تکنولوژی به نام پرتونگاری میون که از ذرات پرتو های کیهانی برای کاوش اشی و ساخت مدل های سه بعدی از درون آن ها بهره می برد، تأیید نموده اند که دالان وجه شمالی نه متر طول و حدود دو متر عرض دارد.

آشکار سازی داخل اهرام مصر با پرتونگاری میون

مردی سوار بر یک الاغ در صحرای نزدیک اهرام بزرگ جیزه حرکت می نماید. تکنولوژی مدرن دانشمندان را قادر ساخته تا درون این شگفتی های مصری را ببینند و حفره های مخفی درون آن ها را آشکار نمایند.

باستان شناسان شک دارند که این فضا های خالی هیچ اهمیت آیینی داشته باشد. کیت اسپنس (Kate Spence) باستان شناس در سال 2017 به نشنال جئوگرافیک و مارک لنر (Mark Lehner) باستان شناس به نیویورک تایمز گفته بودند که طبق یافته های پژوهشگران، مصری ها احتمالاً این شکاف ها را درون اهرام می ساختند تا از فشار کاسته و سازه ها ایمن شوند.

بااین حال، این حفره ها مانند خود اهرام ما را شگفت زده می نمایند. چگونه می دانیم که آن ها وجود دارند و دانشمندان چگونه آن ها را میزان گیری می نمایند؟ در اینجا به معرفی علم پشت این تکنولوژی می پردازیم.

علم پرتونگاری میون

دانشمندان به لطف یک تکنیک هوشمندانه تصویربرداری به نام پرتونگاری میون، که اولین بار بیش از 50 سال قبل در اهرام جیزه ازمایش شد، به دیدی بهتر از درون آن ها رسیدند.

پرتونگاری میون به میون متکی است؛ نوعی ذره زیراتمی که بسیار شبیه به الکترون است، با این تفاوت که 200 برابر سنگین تر است و تنها چند میلیونیم ثانیه دوام می آورد. علی رغم طول عمر بسیار کم، میون ها پیوسته بر سر ما می بارند. اشیای کیهانی بزرگ در راه شیری و جا های دیگر، دائماً ذراتی پرانرژی می سازند که گاهی به زمین برخورد می نمایند. وقتی این ذرات - پرتو های کیهانی - با اتمسفر بالایی زمین برخورد می نمایند، پاششی از ذرات ایجاد می گردد که شامل میون نیز است.

بارش طبیعی میون ها بر زمین خطری ندارد. اگر شما در گوشی هوشمند خود این مقاله را می خوانید، با سرانجام این جمله 10 میون بدون هیچ خطری از صفحه نمایش شما عبور کردند. میون ها خصوصیاتی دقیقاً مناسب دارند که به دانشمندان یاری می نماید درون سازه ها را ببینند؛ از اهرام و صومعه ها گرفته تا آتشفشان ها. آن ها قدرت کافی برای عبور از اشیا جامد را دارند و شناسایی آن ها با فیلم ها و شناساگر های امولسیون خاص ساده است.

این تصویر نشان می دهد که پرتونگاری میون چگونه ساختار درونی هرم را آشکار می نماید.

نکته مهم این است که میون ها از فضای خالی ساده تر از اشیأ جامد عبور می نمایند. پس با تنظیم تعدادی شناساگر میون در موقعیت ها و زوایای متفاوت درون یک سازه، دانشمندان می توانند فضا های پر و خالی درون آن ها را نقشه نگاری نمایند.

این دقیقاً کاری است که دانشمندان در اهرام مصر کردند که در مقاله ای تازه در ژورنال Nature Communications منتشر شده است. دو تیم پژوهشی متفاوت - یکی از دانشگاه ناگویا در ژاپن و دیگری از کمیسیون انرژی های جایگزین و انرژی اتمی فرانسه - مجموعه ای از شناساگر های میون را در دو گذرگاه شناخته شده در هرم قرار دادند: دالان سرپایینی و گذرگاهی که در قرن نهم پس از میلاد در هرم حفر شده بود و حالا به عنوان ورودی جهانگرد ها از آن استفاده می گردد. این شناساگر ها رو به دالان وجه شمالی، که پیش تر کشف شده بود، قرار گرفتند.

بعد از ماه ها جمع آوری داده از سال 2019، پژوهشگران میزان گیری های متفاوت میون را ترکیب کردند تا میزان و موقعیت فضای خالی وجه شمالی را دریابند. درمجموع، حفره حدود نه متر طول، دو متر ارتفاع و دو متر عرض دارد.

اما درحالی که پژوهشگران حالا ابعاد دقیق دالان را می دانند، هدف دقیق آن در هرم بزرگ برای عده ای یک راز به جای مانده است؛ برای بعضی دیگر، تأییدی است بر توانمندی های اثبات شده مصری های باستان در مهندسی.

منبع: دیجیاتو