تور ارزان مکزیک: دویدن مسافت مافوق ماراتن با صندل های چرمی در مکزیک - مجله سیاران

اگر علاقمند به سفر با بهترین تور ارزان مکزیک هستید با ما همراه شوید، با مجری مستقیم تور مکزیک از مکزیکوسیتی و کانکون دیدن کنید و بهترین تجربه سفر را داشته باشید.

وقتی قصد دویدن دارید، چه چیزی با خود می برید؟ البته به جز گوشی هوشمند برای مقدار گیری مسافت. لباس گرم کن، احتمالا ساخته شده از بافت مرطوب، و کفش هایی که برترین عملکرد را در هنگام دویدن داشته باشند.

اما اگر صحبت از راراموری (Raramuri) تنگه های مسی رنگ مکزیک باشد، دیگر نیازی به وسایل و لوازم حرفه ای برای دویدن نخواهید داشت. دوندگان این تنگه ها قرن ها است که با صندل های چرمی مسافتی طولانی را می پیمایند.

راهی قدیمی

در سال 1926 (1305)، سه مرد از اهالی راراموری (بومیان شمال غرب مکزیک) مسافت 96 کیلومتری تا مکزیکوسیتی را دویدند و اولین فوق ماراتن مکزیک را ثبت کردند. یکی از آن ها در میانه راه از پا عایدی، اما دو نفر دیگر ده ساعت بعد توانستند خود را به حومه شهر برسانند. دویدن در مسافت های طولانی یک جورهایی بخشی از زندگی، سنت، زبان و مسلک اقوام راراموری (بیشتر با نام تاراهومارا شناخته شده هستند) است.

در مکزیک پساانقلابی، که به میراث بومی تمایل داشت، این رویداد سازماندهی شد. در واقع پایداری شان موجب بقایشان شد؛ آن ها در برابر هجوم قرن هفدهمی اروپایی ها به راه های پیچ درپیچ تنگه های مسی رنگ پناه بردند.

در سال 2009، داستان راراموری اقبال جهانی پیدا کرد؛ کریستوفر مک دوگال (Christopher McDougall) در کتاب معروفش به این رویداد توجه کرد. نویسنده تأکید کرد که این دونده های قهرمان بدون استفاده از کفش های مدرن به جاده می زنند. آن ها با هواراچ (huaraches)، صندل های چرمی نازکی که تقریبا هیچ محافظی ندارند، می دوند. کتاب موجب شد تا بسیاری از دوندگان با دید حقارت به کفش های مدرن خود بنگرند و در پی گزینه های دیگری، مثل کفش های پنج انگشتی ویبرام (Vibrams FiveFinger)، بروند.

شرکت ویبرام بعدها دعوی ای را عنوان کرد مبنی بر اینکه درباره مزایای این کفش ها اغراق شده است. پس اگر شبیه سازی های فناورانه پاسخگو نیستند، شاید همان صندل یا پای برهنه برای انسان بهتر از هر محصول مهندسی شده باشد.

برویم سراغ عمق ماجرا

پرفسور دیوید لیبرمن (David Lieberman)، استاد زیست شناسی دانشگاه هاروارد، در سال 2014 از مزایای هواراچ ها گفت. او در پژوهشی 13 دونده که صندل های سنتی می پوشیدند را با 10 دونده ای که کفش های دویدن مرسوم را ترجیح می دادند مقایسه کرد. او توانست تفاوت های محسوسی میان پاهای این دو دسته پیدا کند. دوندگانی که از هواراچ استفاده می کردند قوس پای سفت تری داشتند.

بنابر گزارش مجله ، سختی پا می تواند از جراحت جلوگیری کند. علاوه بر آن، آن ها که هواراچ می پوشیدند، حالت قوی تر و نشانه های ظاهری بهتری داشتند. با این حال، لیبرمن در محکوم کردن کفش های مرسوم احتیاط می نماید؛ او اشاره می نماید که اهالی این قبایل از بچگی از پوشش حداقلی پا بهره می برند و مسافت های طولانی را می دوند در حالی که دوندگان کفش های مرسوم می پوشند و قرار هم نیست مسافت های فوق ماراتونی را بدوند.

به بیان دیگر، اگر به کفش های مرسوم عادت دارید، شاید بهتر باشد از همان ها بهره ببرید.