طراحی لوگو: داستان یک لوگو؛ پارتنوپِ علت ناپل - مجله سیاران

جهت دریافت مشاوره خدمات طراحی لوگو از بهترین و باتجربه ترین طراحان کشور همراه ما باشید. از طراحی لوگو و آرم تجاری تا برندینگ حرفه ای را با بهترین قیمت از نماشو بخواهید.

روایتی که با واکاوی و موشکافی اش می توان از مطلعی به آن، لذت بیشتر و بیشتری برد. لذتی، مانند آرمیدن در قلب آرام طبیعت، بر روی چمنزار، در یک صبح بهاری دل انگیز، در هلهله چکامه پرندگانی که گوش ها را نوازش می نمایند و نسیمی که گونه ها را بوسه باران می نماید. لوگوی تیم فوتبال ناپولی یکی از همان قصه هاست. قصه هایی که آمیخته شده به تار و پود فرهنگ یک سرزمین، یک ملت، یک تیم فوتبال.

عشق نافرجام پارتنوپِ

در اساطیر یونان آمده است: هنگامی که اودیسه و یارانش در دریا به سیرنی به نام پارتنوپِ - سیرن ها موجوداتی بودند که با آوازهای دل انگیز و مسحور نماینده شان ملوانان را فریب می دادند تا آنها را به کام مرگ بفرستند - رسیدند، او به اودیسه دل بست و تصمیم داشت با آوازش وی را اغوا و دلباخته خویش کند.

بنابراین یاران اودیسه به ناچار او را به دکل کشتی بستند تا وی بتواند برابر آواز پارتنوپِ مقاومت کند. پایان اودیسه پیروز شد و پارتنوپِ دل شکسته که طاقت ناکامی را نداشت، خودش را به دریا سپرد تا در همانجا غرق گردد، تا موج های خروشان دریا او را در حوالی ساحل ناپل امروزی رها کند.

می گویند، پس از آن، جنازه پارتنوپِ به جزیره ای که در گذشته نامش مارگاریدِ بود رسید، به جایی که اکنون قلعه دل اُوو در شبه جزیره ای در خلیج ناپل، در آنجا واقع شده است.

به این ترتیب، در قرن نهم قبل از میلاد، مکانی که پارتنوپِ در آن مرد، به سکونتگاه اولیه یونانی ها تبدیل شد، بنابراین هنگامی که مردم شهر کوما - اولین مستمعره یونان باستان در سرزمین ایتالیا بود که به وسیله مهاجرانی از اوبوآ در قرن هشتم قبل از میلاد تاسیس شد و خیلی زود بدل به یکی از قوی ترین مستعمرات شد - در آنجا ساکن شدند، شهرشان را به افتخار او پارتنوپِ نامیدند.

بعدها این مستعمره یونانی ها، پالِپولیس(شهر قدیمی) نامیده شد و پس از مدتی اهالی آنجا در قرن ششم قبل از میلاد، در همان حوالی، نئاپولیس(شهر تازه) را تاسیس کردند. همان شهری که نام شهر مدرن ناپلی ها از آن مشتق شده است. بنابراین، ناپل که به وسیله یونانی ها در هزاره اول پیش از میلاد تاسیس شد، یکی از قدیمی ترین منطقه ها شهری در دنیا شد که در جنوب ایتالیا و پیوسته تا به امروز محل سکونت افراد بوده است.

این شهر بخش مهمی از ماگنا گراتسیا بود که نقش مهمی در ادغام جامعه یونان و روم ایفا کرد و بدل به مرکز فرهنگی مهمی در زمان رومی ها گشت. به این ترتیب، تراژدی پارتنوپِ تبدیل به سمبلی از ناپلی ها شد، به یکی از مهمترین تصاویر و آیکون های بندرش. تا یادبودی باشد برای اهالی اش. برای زنده نگه داشتن افسانه اندوهناکش. به راستی، کرانه های خلیج ناپل همانجاست. همانجایی که دروازه هایش به روی درماندگان و پژمردگان باز است. چرا که ناپلی ها مفهوم پارتنوپِیسم را به خوبی می دانند. بداقبالی را. نادیدگی را. تحقیر را. دل شکستگی را.

تکامل یک لوگو

انجمن ورزشی باشگاه فوتبال و کریکت ناپولی، اولین باشگاه فوتبال در ناپل بود. این باشگاه بین اواخر سال 1904 و اوایل سال 1905 پس از یک سری جلسات در خانه های یک ملوان انگلیسی به نام ویلیام پوتس و یک ناپلی به نام ارنستو بروچینی تاسیس شد. پیراهنی با نوارهای آبی تیره و کم رنگ و شورت سیاه به عنوان رنگ لباس تیم انتخاب شدند.

اولین رئیس باشگاه مهندس آمدئو سالسی بود که به وسیله پوتس و همکارش بایون و دو بازیکن آماتور به نام های کونفورتی و کاترینا که در کنار آنها بودند، انتخاب شد. بی تردید ویلیام پوتس یکی از مهمترین مردان تاریخ باشگاه است. او که کارمند خط کشتیرانی کونارد بود، در سال 1903 از انگلستان به ناپل نقل مکان کرد تا آداب و رسوم انگلیسی ها را با خود به ناپل بیآورد، از جمله علاقه شدید به فوتبال را، به بازی زیبا را، که از سال 1847 در انگلستان بازی می شد و به سرعت در اروپا محبوبیت پیدا می کرد.

در ایتالیا نیز همینطور. از آنجایی که مسابقات قهرمانی فوتبال ایتالیا در ابتدای پیدایش خود فقط به باشگاه های شاقتصادی محدود می شد، از این رو، باشگاه های جنوبی مانند ناپولی، با ملوانان یا در جام هایی مانند لیپتون چلنج کاپ به رقابت می پرداختند. با این حال، اعضای خارجی باشگاه در سال 1912 از تیم جدا شدند تا اینترنازیوناله ناپولی را تشکیل بدهند. در سال 1921، دو باشگاه رقیب، تحت فشار اقتصادی، این بار به عنوان Foot-Ball Club Internazionale-Naples که به اختصار FBC Internaples نامیده می شد دوباره با یکدیگر ادغام شدند تا پایان تحت ریاست جورجیو آسکارلی، اینترناپل در 25 آگوست 1926 نام خود را به Associazione Calcio Napoli تغییر دهد.

پس از آن، یک ردای آبی لاجوردی ملهم از آب های خلیج ناپل برای لباس تیم در نظر گرفته شد. بعلاوه، از اولین لوگو باشگاه نیز رونمایی شد. یک اسب ایستاده بر روی دو پا بر روی یک توپ، درون یک زمینه بیضی آبی. دور اسب با حروف A ، C و N که اشاره به Associazione Calcio Napoliاست احاطه شده بود. این لوگو تنها برای یک فصل در باشگاه ماند و سپس با لوگو دیگری جایگزین شد. در سال 1927 یک آرم گرد با یک توپ قهوه ای و طلایی در داخل یک حلقه بنفش طراحی شد.

این نماد که اساساً با تمام نمادهای ناپولی تفاوت داشت، کمتر از یک سال باقی ماند تا لوگو دیگری برای باشگاه در نظر گرفته گردد. در همان سال، لوگو باشگاه ناپولی با یک N طلایی از سبک حروف سرفی کلاسیک بود که روی یک دایره آبی روشن با نقش نازک طلایی در داخل دایره ای که ایده آن از اینترنازیوناله ناپولی - که از طرحی مشابه برای بر روی پیراهن خود استفاده می کرد - اقتباس و طراحی شد. پس از آن، در سال1964 تغییرات تازه ای در آرم باشگاه ایجاد شد. عبارت S.S. C. Napoli با حروف بزرگ سنتی sans-serif در امتداد حاشیه پایین قوسی قاب نهاده شد و رنگهای سبز، سفید و قرمز نیز در سطح نوار طلایی نقش بست.

سپس از سال 1980 به بعد، حرف N دیگر به رنگ سفید و در میان دایره ای با زمینه آبی کمرنگ و در سال های 2002 و 2004 نیز با تغییراتی شکل گرفت تا نهایت در سال 2006 آخرین ورژن لوگو باشگاه ناپولی تا به امروز طراحی شد. چیزی شبیه به ورژن سال 1927 اما با N سفید و البته لوگویی سه بُعدی که بازتابنده آخرین ورژن از لوگو باشگاه در طول تکامل سده اخیرش تا به امروز می باشد. اما، اما حقیقت پنهانی که از سال 1927 تا به امروز در تمام لوگوها و پرچم های تیم فوتبال ناپولی مشترک بود و همواره چشم نوازی می کرد، همان حرف N است، حرفی که اشاره به شهر ناپولی دارد. ناپولی که از نئاپولیس برخاسته بود و نئاپولیسی که از تراژدی پارتنوپِ جان می گرفت.

علت

من از این واقعیت خوشم نمی آید که همه از ناپلی ها می خواهند که ایتالیایی باشند و از تیم ملیشان حمایت نمایند. ناپل همواره به وسیله بقیه ایتالیا به حاشیه رانده شده است. این شهری است که از ناعادلانه ترین نژاد پرستی ها رنج می برد. جولای 1990، پیش از تقابل آرژانتین و ایتالیا در نیمه نهایی جام دنیای، دیه گو مارادونا پایان، محبوبیت پارتنوپِ در ناپل به منزلتی رسید که به مردم و تیم فوتبالش، نام مستعار پارتنوپی را دادند.

پارتنوپِ و ناپلی که بی تردید، دو وصله جدایی ناپذیرند. از بدایت تا نهایت. از خیال تا واقعیت. یکی از قلب افسانه ای پر کشیده و دیگری آغوشش را برای این افسانه باز نموده تا سینه اش حامل قصه ای باشد برای مردمی که نسل به نسل میراثبر و راوی آن خواهند بود.

افسانه ای که مرثیه حقارت یک دلشکسته را می خواند. آنچه را که ناپلی ها در طول تاریخ ایتالیا، به عنوان جنوبی ها، در تقابل با شاقتصادی ها، همواره با آن آشنا بودند. مانند ویرژیلی که به لطف پارتنوپِ دوست داشتنی پرورش می یافت؛ گویی، موهبت گرانبهایی نیز برای روح جمعی مردم ناپل و تیم فوتبالشان می شد. موهبتی که می توان با واکاوی و موشکافی چرایی ها و چگونگی های شکل گیری لوگو یک تیم فوتبال، دفتر تاریخ درازآهنگ سرزمینشان را ورق زد، از آن مطلع شد و از مطلعی به آن لذت برد. تاریخی که هویت یک ملت را عیان می نماید، هویتی که پارتنوپِ می شد، الهامش، شورش، غرور و غمخوارش و البته، علتش. یعنی، علت ناپل.

--

نویسنده: رامتین ایمانی نوبر